کاراته یک ورزش رزمی است که در جزایر ریوکیو که امروزه جزایر اوکیناوا نامیده میشود در ابتدا با نام ته یا تی که به معنی دست بود، ابداع گردید. تی شامل ضربات دست، پا، زانو و آرنج بود. در اوکیناوا سه منطقه به نامهای Naha، Shuri، Tomari وجود داشت که هر منطقه سبکی از تی را با تفاوتهایی تمرین میکردند، که به سبکهای Naha-Te، Shuri-Te،Tomari-Te تبدیل گردید.

ماتسومورا- سوکون (1809–1899) شاگرد ساکوکاوا (Sakukawa Kanga) بود که از ترکیب شوری‌ته و توماری‌ته سبکی بنیان گذاری کرد که بعدها به نام شورین‌ریو (Shorin-Ryu) شهرت یافت. ماتسومورا از بین شاگردان خود ایتوسو آنکو (Itosu Anko) را انتخاب نمود و هنر خود را به او تعلیم داد. او نیز کاتاهای پینان و هیان را بوجود آورد. در سال 1901 ایتوسو کاراته را به مدارس عمومی اوکیناوا معرفی نمود و نقش بسزایی را در کاراته ایفا نمود ازین رو ایشان لقب پدر بزرگ کاراته نوین را به خود تخصیص داد. شاگردان وی از اساتید مشهور کاراته دنیا هستند گیچین فوناکوشی(Gichin Funakoshi)، کنوا مابونی(Kenwa Mabuni)، موتوبو چوکی(Motobu Choki).

در سال 1881 هیگائونا کانریو(Higaonna Kanryo) پس از بازگشت از چین ناهاته را گسترش داد و تکمیل کرد که بعدها با نام شوری‌ریو(Shorei-Ryu) معرفی گردید، یکی از شاگردان وی چوجون میاگی(Chojun Miyagi) بنیانگذار گوجو ریو(Goju-Ryu) میباشد. علاوه بر این سه سبک اصلی کاراته، سبک چهارمی توسط کانبون اوئچی (1877–1948 Kanbun Uechi) تحت عنوان اوئچی ریو(Uechi Ryu) بر اساس کاتاهای سانچین، سی سان و سان سی ریو که در چین آموخته بود، ایجاد گردید.

فوناکوشی بنیانگذار شوتوکان بدنبال عمومی کردن و معرفی کاراته در جزیره ژاپن بود، او که شاگرد دو استاد آساتو آنکو(Asato Anko) و ایتوسو آنکو که هر دو در جزایر اوکیناوا در سال 1902 به تدریس و معرفی کاراته مشغول بودند، بود، با هر دو سبک شوری ریو و شورین ریو و کندو کاملا آشنا بود. در همین اثنا اساتید برجسته ای روح کاراته را در ژاپن تحت تاثیر قرار دادند مانند کنوا مابونی، چوجون میاگی، موتوبو چوکی، کانکن تویاما و کانبون اوئچی، این دوره زمان آشفتگی هنرهای رزمی در ژاپن بود.

فوناکوشی میدانست که هنر رزمی ته (دست خالی) به تنهایی قابل قبول و ارائه کردن نیست، بنابر این نام آنرا به کاراته دو (Karate do) به معنای روش دست خالی تغییر داد، پسوند دو اشاره میکند به این معنی "راهی بسوی اطلاعات شخصی" نه فقط مطالعه در تکنیکهای مبارزه. بنابراین مانند سایر سبکهایی که در ژاپن تدریس میشد، کاراته سیر تحولی خود را از جوتسو (Justu) به دو (Do) در اوایل قرن 20 تغییر داد. مفهوم دو در کاراته دو با کاراته جوتسو مجزا هستند، همانگونه که آیکی دو از آیکی جوتسو برگرفته شد و همچنین جو دو از جو جوتسو و کن دو از کن جوتسو. فوناکوشی نام بیشتر کاتاها و همچنین نام خود ورزش رزمی را به نامهای ژاپنی تغییر داد و با این کار باعث شد کاراته در سازمان بودو (Budo) ژاپن (Dai Nippon Butoku Kai) مورد تایید قرار بگیرد. مثلا 5 کاتای پینان را به هیان، سه کاتای نای هانچی را به تککی، سی سان به هان گتسو، چین تو به گان کاکو، وانشو به امپی و غیره تغییر داد. در واقع این تغییرات بیشتر پولیتیکال بودند تا تغییر در محتویات کاتاها و همچنین ایده هایی راجع به حفظ فاصله با حریف و زمان بندی در مبارزه در سبک خود ثبت کرد.

در سال 1936 دوجوی خود در توکیو را افتتاح کرد. که بعد از تاسیس این دوجو نام سبک وی شوتوکان به خود گرفت. مدرنیزه و سیستماتیک شدن کاراته در ژاپن شامل لباس کاراته که یونیفرم سفید کیمونو و دوگی یا کاراته گی و همچنین رنگبندی کمربندها با درجه هنرجویان نیز بود که این نوآوریها توسط جیگورو کانو (Jigoro Kano) مبدع جودو بوجود آمد که یکی از کسانی بود که فوناکوشی برای مدرنیزه کردن کاراته با وی مشورت کرد.

کیوکوشین یک فرم جدید از کاراته بود که توسط ماسوتاتسو اویاما (Choi Yeong Eui) در سال 1957 بوجود آمد که بیشتر از ترکیب شوتوکان و گوجو ریو است. کیوکوشین دوره‌ای را که تاکید بر روش زندگی کردن، سختی فیزیکی و درگیری فول کانتکت دارد آموزش میدهد و بخاطر تاکید آن روی ضربات به فول کنتاکت کاراته یا ناک داون کاراته نیز شهرت دارد. فدراسیون جهانی کاراته چهار سبک از کاراته را به رسمیت میشناسد: شوتوکان
شیتو ریو
گوجو ریو
وادو ریو
کاراته امروزه بر اساس سه اصل کیهون (اصول پایه و تکنیکها)، کاتا (فرم‌ یا مبارزه فرضی و ذن)، کمیته (مبارزه، دفاع شخصی و بدنسازی، انعطاف بدنی و آمادگی جسمانی، شکستن اجسام سخت و سلاح سرد) استوار است.

یونگ آی چوی بیدال كه بعدها «ماسوتاتسو اویاما» نام گرفت، در 27 جولای 1923 در كره جنوبی چشم به جهان گشود. او در نه سالگی ورزش رزمی را زیر نظر آقای «یی» كه در مزرعه پدرش كار می‌كرد، آغاز نمود. وی به خواندن کتاب بسیار علاقه داشت و به مطالعه درباره بزرگانی نظیر بیسمارک، صدراعظم آلمان و سامورائی افسانه‌ای «میاموتو موساشی» می ‌پرداخت. بیسمارک کسی بود كه کشور آلمان را بعد از جنگ جهانی اول رهبری كرد و در عرض مدت کوتاهی دوباره آلمان را احیا نمود.

موساشی نیز از مشهورترین شمشیربازان ژاپن بود كه در استفاده از نیروی «كی» و قوای روحی، سرآمد بود. این دو نفر در زندگی اویاما تأثیر بسیاری داشته و زندگی آنها، الگویی برای وی به شمار می‌رفت. اویاما در پانزده سالگی به ژاپن رفت و در آنجا نام خود را به ژاپنی عوض كرده و نام خانوادگی «اویاما» را از خانواده‌ای كه او را پذیرفته و سرپرستی می ‌كردند، پذیرفت. در آنجا به فراگیری شوتوكان كاراته، زیر نظر استاد گیچین فوناكوشی (Gichin Funakoshi) كه از پیشگامان كاراته بود پرداخت و در هجده سالگی، دان دو كاراته را اخذ نمود. سپس به یادگیری سبک «گوجو ریو» زیر نظر یک استاد كره‌ای به نام نی ‌چو (Nei-Chu) پرداخت. او نه‌تنها هم‌وطن، بلکه هم ‌شهری او نیز محسوب شده و از اساتید بنام و شاگرد استاد گوگن یاماگوچی (Gogen Yamaguchi) بود. استاد «نی ‌چو» همراه با آموختن فنون رزمی در رشد شخصیت و تعالی معنوی اویاما، نقش زیادی داشت. در همان زمان اویاما به یادگیری فنون جودو نیز پرداخته و در عرض چهار سال موفق به اخذ دان چهار جودو گردید.

پس از جنگ جهانی دوم و اشغال ژاپن، توسط نیروهای آمریكایی دستگیر و زندانی می ‌شود. در زندان به مطالعه تاریخ گذشتگان و به‌خصوص موساشی سرگرم بود و دوران حبس خود را با تمرینات سخت و تفکر بسیار درباره زندگی بزرگان گذرانده و تصمیم گرفت همانند آنان در فنون رزمی و قوای ذهنی، سرآمد گردد. استاد «نی ‌چو» او را راهنمائی كرد كه خلوت گزیده و به تربیت جسم و روح خود بپردازد. بنابراین در سال 1948 برای مدت 18 ماه به کوهستان مینوبو (Minobu) كه محل تمرین استاد «موساشی» در قرون گذشته بود، می ‌رود. وی فقط كتاب‌ها و مقداری لوازم شخصی با خود برداشته و در كلبه‌ای در دل کوه اقامت می ‌نماید و تنها در آنجا به تمرینات جسمی و ذهنی ذن و مدیتیشن می ‌پردازد.

اویاما پس از كسب مهارت‌های لازم، از کوهستان بازگشته و در اولین مسابقات قهرمانی ژاپن كه پس از جنگ جهانی دوم برگذار می‌شد، شرکت نموده و قهرمان شد. اما او هنوز جوان بود و به این موفقیت‌ها قانع نشد. او فكر می ‌كرد كه هنوز توانایی ‌های زیادی در او وجود دارند كه شکوفا نشده ‌اند. بنابراین برای یک سال دیگر به کوهستان بازگشته و تمرینات طاقت‌فرسای خود را به مدت پانزده ساعت در روز، آغاز نمود. سپس تصمیم به مبارزه دست خالی مرگ با زندگی با گاوهای خشمگین می ‌گیرد. در این مدت با 52 گاو مبارزه می‌كند كه 3 گاو را تنها با وارد کردن یک ضربه به پیشانی، درجا کشته و شاخ 49 گاو دیگر را می ‌شكند. این مبارزات برای وی آسان هم نبود. در سال 1957 (سن 34 سالگی) در مکزیک به مصاف گاوی وحشی رفته و نزدیک بود کشته شود. گاو از پشت به او شاخ زده و او را بلند می ‌كند. اویاما بالاخره در این مبارزه پیروز شده و شاخ گاو را می ‌شكند، اما درمان او 6 ماه طول می ‌كشد.

در سال 1954 او اولین دوجوی خود را در می‌جروی توکیو افتتاح نمود. این دوجو شروع کیوکوشین‌کای‌کان بود و در سال 1964 توکیو هونبو (باشگاه مادر) افتتاح شد و سازمان بین‌المللی کاراته تأسیس شد. امروزه کیوکوشین کاراته در تمام قاره‌های دنیا نفوذ کرده ‌است. درسال 1975 اولین دوره مسابقات جهانی این سبك با حضور 128 نفر شركت كننده از 32 كشور برگزار گردید و در سال 1979 دومین دوره مسابقات قهرمانی کاراته جهان در ژاپن با شکوه و موفقیت بی‌نظیری با شرکت 72 تیم از سراسر پنج قاره جهان از جمله تیم ایران (به سرپرستی استاد یوسف شیرزاد، بنیانگذار کیوکوشین کاراته در ایران و تنها نماینده سازمان بین‌المللی کاراته ژاپن) برگزار شد. در سال 1993 سوسای اویاما میهمان مسابقات بین المللی ایران در تهران بود.

اویاما به آمریكا، اروپا و آمریكای جنوبی سفر كرده و با برگزاری نمایش‌ها و مبارزه با حریفان قدرتمند، در شناساندن هنرهای رزمی شرقی به غرب نقش به‌سزائی داشت. او با 270 مدعی صاحب نام مبارزه كرده و همه را مغلوب نمود كه اغلب آنها تنها با یک مشت از پای در آمدند! هیچ مبارزه‌ای بیش از 3 دقیقه طول نکشید و اغلب مبارزات در طول چند ثانیه، حریف ناک ‌دان می ‌شد.

شگرد مبارزاتی او بسیار ساده بود. اگر به شما نزدیک می ‌شد، كار تمام بود. وقتی ضربه‌ای به کسی می ‌زد، اگر دفاع می ‌كرد، دستش می ‌شكست و اگر دفاع نمی ‌كرد، دنده‌اش. او به «دست خدا» ملقب بود كه برگرفته از یک افسانه ژاپنی كه ضربات مرگباری داشت، می ‌باشد. اویاما در خاطرات خود می ‌گوید: روزی یک سرباز تفنگ‌دار دریایی با چاقویی به من حمله كرد و من نیز برای دفاع از خود، ضربه‌ای به بالای لب او زدم و او درجا مرد. از این واقعه به‌ شدت متأثر شدم، چون او دارای زن و یک فرزند بود. من هم به‌ دلیل دفاع از خود بی ‌گناه شناخته شدم. مدت یک ‌سال كاراته را کاملا كنار گذاشته و در مزرعه‌ای در ناحیه «كانتو» مشغول به‌كار شدم تا مخارج خانواده آن سرباز را تامین کنم. در این مدت با اشتیاق تمام و به اندازه پنج کارگر عادی كار می ‌كردم و حتی یک ‌بار هم به تمرین كاراته نپرداختم. تا آن‌ كه زن و فرزند او مرا بخشیده و از من خواستند تا راه خود را ادامه دهم.

یکی دیگر از کارهای فوق العاده اویاما شکستن سر بطری بود، وی بارها و بارها این کار را در جاهای مختلف انجام داد. همچنین قادر بود سنگهای رودخانه را با دستان خالی خرد کند اما کاری که ایشان در مبارزه با تعداد زیادی از مبارزان و جنگجویان قوی کرد بسیار جالب تر از مقام و لقب پدر شکستن اجسام سخت است.

قبل از اویاما در تاریخ هنرهای رزمی یک کندوکار (هنر رزمی که توسط چوب دستی، شمشیر و ... انجام می شود) توانسته بود مبارزه 200 نفره را با موفقیت انجام دهد اما اویاما تصمیم به مبارزه با 300 نفر از بهترین مبارزان که بیشتر آنها از شاگردان قوی اویاما که از قهرمانان جهان هم بودند را می گیرد. پس از فراخوانی، مبارزات وی در سه روز پیاپی در هر روز با 100 نفر مبارزه شکل میگیرد. در آخر با اینکه ایشان آسیب دیده بودند باز اعلام آمادگی می کنند ولی دیگر کسی ابراز وجود نکرد.

اویاما سبک كاراته جهانی (كیوكوشین) را بنیان‌گذاری كرد. كیوكوشین به سبک ‌های كره‌ای بسیار نزدیک بوده و غیر کنترلی می ‌باشد كه در آن، ضربات دست یا پا کنترل نمی ‌شوند، بلکه به هدف اصابت می ‌كنند. تکنیک ‌های پا گسترش یافته و به تنفس صحیح توجه زیادی شده است.

او تا زمانی كه زنده بود، درخواست ‌های فدراسیون كاراته ژاپن برای عضویت و فعالیت تحت پوشش آن مرکز را نپذیرفت. در 26 آوریل سال 1994 ابرمرد كاراته جهان در سن 71 سالگی چشم از جهان فرو بست، با مرگ او دنیای رزمی ماتم زده شد و اتحادیه كیوكوشین كاراته نیز مرد و رویاهای این مرد بزرگ تحقق نیافت.

كتاب‌های «كاراته چیست»، «طریقت كیوكوشین» و «این است كاراته» وی با استقبال زیادی مواجه شد و این مرد بزرگ با تربیت شاگردان و تألیف کتب، یاد خود را برای همیشه در تاریخ رزمی جهان زنده نگه داشت. خویشتن را به سختی به پیش رانده و درجای دلخواهش به سرانجام رساند. نتیجه این كوشش ها و آزمون ها منجر به خلق یكی از مستندترین تمرینهایش شد، تمرین افسانه ای او یعنی: تمرین كوهستان

کیوکوشین از دو لغت کیوکو (حقیقت، روح) و شین (بالاترین، نهایت، عمیق) بوجود آمده است. این سبک تأکید زیادی بر روی تمرینات تنفسی و استقامتی دارد. از اینرو هنرجوی کیوکوشین بعد از سالها تمرینات مکرر دارای اندامی ورزیده می گردد. در سبک کیوکوشین تکیه اصلی بر حفظ سلامتی جسمی و روحی حریف است در مبارزات کیوکوشین و اساسا در فلسفه آن، پیروزی به هر قیمتی بر حریف مقابل معنی ندارد در مبارزات کیوکوشین اگر حریف به زمین بخورد حریف دیگر به وی احترام گذاشته عقب می نشیند.

در فلسفه متعالی کیوکوشین، هدف غائی، تناوری جسم برای رسیدن به مکارم عالیه اخلاقی است و به هیچ روی، خشونت در سبک کیوکوشین وجود ندارد. اساسا خشونت و کیوکوشین در تقابلند نه در تعامل. کیوکوشین نه تنها خشن نیست بلکه روحیه لطافت، افتادگی و بزرگ منشی را در هنرجو پرورش می دهد.

در سال 1343 استاد فرهاد وارسته ورزش رزمی را به نام کان ذن وارد ایران نموده و کاراته را بنیان نهاد. اصولا در هر جامعه و اجتماعی پدیده نو و جدید با عکس العمل های متفاوت و مقاومت ناخواسته مواجه می گردد این مشكل برای تولد کاراته در ایران نیز وجود داشت چه از سوی سازمان تربیت بدنی و چه از سوی ورزشهای که بوی رزم از آن میامد مانند بوکس و کشتی که بوجود آمدن یک رقیب برای آنها غیر قابل قبول بود. به هرحال استاد وارسته عزم را جزم نمود که بذر کاراته را در ایران بنشاند و به خوبی از عهده این کار برآمد.

استاد وارسته با الهام از کاراته که به معنی دست خالی میباشد با دست خالی شروع نمود ابتدا باید محلی برای تمرین جستجو می کرد بدلیل رسمی نبودن ورزش کاراته مجبور بود تحت پوشش کار کند به همین دلیل اولین محل تمرین رسمی در سالن بوکس مجموعه ورزشی شهید شیرودی (امجدیه سابق) بود و به سبب ناملایمات که عرض شد از سال 43 تا سال 50 مجبور بود مانند خانه بدوشان هر از گاهی در یک سالن تمرین کند و در این مدت به ترتیب در سالن بوکس شهید شیرودی - سالن ژیمناستیک شهید شیرودی - سالن انجمن بانوان - سالن ورزشی لشکرگارد - سالن ورزشی دانشگاه تهران و بالاخره باشگاه پهلوی سابق که مخصوص پرسنل ارتش بود تمرین میکردند. از سال 50 به بعد کاراته توانست دوجو مخصوص خود را بنام آکادمی کاراته ایران تاسیس کند و بصورت خصوصی صاحب محل تمرین گردد در سال 1350 و پس از سالها تلاش و اجرای برنامه های نمایشی متعدد و شرکت تیم کاراته ایران به صورت باشگاهی در مسابقات جهانی 1972 پاریس ، سازمان تربیت بدنی کاراته را به رسمیت شناخت و فدراسیون این رشته ورزشی به ریاست استاد وارسته تاسیس شد از سال 1350 تا 1357 شاگردان استاد وارسته به رهبری ایشان توانستند در سطح آسیا ، اروپا و جهان مقامهای بسیاری را کسب نمایند که مهمترین آنها مقام سوم مبارزه تیمی در آسیا و جهان بود استاد وارسته در زمانی که کاراته در ایران هنوز به رسمیت شناخته نشده بود در کنگره مسابقات جهانی 1972 در شهر پاریس با سخنرانی بسیار فنی و جذاب خود درباره کاراته و سبک کان ذن ریو کاراته دو توانست عنوان نایب رییس فدراسیون جهانی کاراته را کسب کند و مدت 8 سال در این سمت باقی بماند استاد وارسته در آن کنگره مطالبی بیان کردن که در حال حاضر فدراسیون جهانی کاراته به آن رسیده و عمل می کند که دو نکته اساسی آن یکی دادن امتیاز بیشتر به ضربه پا و دومی محدود نکردن امتیازات در مبارزه بود.

استاد وارسته در سال 1360 از ایران به فرانسه و سپس به کانادا عزیمت نمود و در هر دو کشور با تاسیس باشگاه و فعالیت های ورزشی کارنامه درخشانی بدست آوردند. شینان فرهاد وارسته بنیانگذار سبک کان ذن ریو که او را شینان می نامند. یعنی استاد بزرگ. شینان عنوانی است که در ورزش کاراته به بالاترین درجه مربیگری اعطا می کنند. شینان فرهاد وارسته مدرک دکترای سیاسی خود را از دانشگاه میشیگان امریکا در سال 1345 و لیسانس علوم پایه در رشته های فیزیک، شیمی و زیست شناسی را از دانشگاه جنوای سوئیس بدست آورد. تسلط کامل بر زبان های خارجی از جمله: فرانسوی، اسپانیایی و انگلیسی راه را برای ارتباطات بیشتر با کشورهای صاحب سبک در آن زمان در رشته کاراته هموار نمود و توانست موفقیت های به یاد ماندنی و تاریخی ای را برای میهن اسلامی عزیزمان به ارمغان آورد که خواندن بعضی از آنها خالی از لطف نیست.

بدست آوردن کمربند مشکی دان 1 در سال 1331
شرکت در مسابقات مختلف اعم از داخلی و بین ماللی طی 15 سال و نائل آمدن به مدال طلا در تمامی مسابقات و کسب بیش از 50 مدال طلا و جوایز فراوان.
بنیانگذاری ورزش رزمی در ایران با کاراته در سال 1345
مربی برتر کاراته در بین سال های 1345 تا 1347
موسس اولین باشگاه کاراته در ایران و موسس سازمان جهانی کان ذن ریو در سال 1347
مربی و مبارز برتر ارتش ایران در سال های 1346 و 1347
کسب کرسی نایب رئیسی اتحادیه جهانی سازمان های کاراته (w.u.k.o) در همایش جهانی کاراته در حین مسابقات قهرمانی جهان در سال 1351 فرانسه
اولین رئیس فدراسیون کاراته ایران در سال 1351
کسب کمربند مشکی دان 8 در سال 1354 با عنوان هانشی( مربی شایان تقدیر)
در سال 2004 موفق به کسب کمربند مشکی دان 10 شد.
در سال 1354 در حین برگزاری مسابقات کاراته قهرمانی جهان در لس آنجلس موفق به کسب بالاترین درجه داوری کاراته در آن زمان شد.

مسئول برگزاری مسابقات قهرمانی اروپا در تهران و کسب یک عنوان اولی مجموع در یک رده و دو سکوی دومی در رده های بعدی کاراته ایران با وجود حضور 13 تیم قدر اروپایی با مربیگری او. در سال 1360 در تهران مسابقات قهرمانی کشور به نام استاد فرهاد وارسته برگزار شد. در سال 1361 به کشور فرانسه و سپس به کانادا عزیمت نموده و هم اینک سازمان جهانی کان ذن ریو در آنتاریو به رهبری استاد فرهاد وارسته به کار خود ادامه می دهد.

(مکتب کاراته شیرزادISKO)کیوکوشین کاراته شیرزاد کانچو یوسف شیرزاد مؤسس مکتب کاراته شیرزاد، بنیانگذار سبک کیوکوشین کاراته در ایران، بنیانگذار و رئیس سازمان جهانی شیرزاد کیوکوشین ( شین ذن کاراته) و سمبل یا پدر کیوکوشین کاراته ایران، تنها پیشکسوت و استاد کاراته در ایران است که هم در کاراته کنترلی و هم سبک آزاد متخصص و صاحب نظر است . وی در هر دو رشته مدارج ترقی را پیموده و به عضویت تیم های ملی در هر دو سیستم در آمده و عنوانهای بسیاری در سطح ایران و جهان به دست آورده است . کانچو شیرزاد در طی سالها فعالیت در کیوکوشین که خود آن را به ایران اورده، شاگردان بزرگی را پرورش داده که هریک از آنها استادانی به نام در این رشته محسوب می شوند. کانچو شیرزاد به اصول خود در کیوکوشین به حدی پایبند است که پس از سالها، هرگاه نامی از استادان خود می آورد، با احترام از آنها یاد کرده و به شاگردی آنها افتخار می کند و به پیشکسوتان این رشته نیز به دیده احترام نگریسته و به آنها ارج می نهد. کانچو شیرزاد متولد 11 دی ماه سال 1328 ( اول ژانویه 1950) در سن 12 سالگی به ورزش کشتی، بوکس و کشتی کج روی آورد. در سن 14 سالگی کاراته را نیز نزد استاد اعظم ابوطالب ماشین چیان در باشگاه کاخ جوانان سابق شروع کرده و در سن 19 سالگی با توافق استاد اعظم ماشین چیان با در جه کمربند قهوه ای با استاد اعظم فرهاد وارسته بنیانگذار سبک (کان ذن ریو) آشنا و به تمریانات خود در محل باشگاه لشکر یک گارد زیر نظر ایشان ادامه دهده و تا سال 1355 افتخار شاگردی این دو استاد بزرگ را داشته است. از سال 1352 که فدراسیون کاراته ایران تأسیس شد، به عضویت اولین تیم ملی کاراته ایران در آمده و به مدت 3 سال در عضویت این تیم بوده است. ضمناً قبل و بعد از تأسیس فدراسیون کاراته، در مسابقات مختلف داخلی و مسابقات بین المللی کاراته سال 1354 که بیش از 40 کشور در آن شرکت داشتند شرکت نموده و مقام هایی را کسب نموده است.پس از گذشت بیش از 12 سال فعالیت در ورزش رزمی و با توجه به آشنایی و تجارب کاملی که در ورزش های کشتی، بوکس، دفاع شخصی و همچنین ورزش های رزمی چینی ، کره ای و ژاپنی به دست آورده در تاریخ 16 اردیبهشت 1352 در سن 24 سالگی مکتب کاراته شیرزاد را با تکیه بر تجربیات غنی خود، در مدرسه مکتب نوبخت بنیان نهاد. به دلیل اینکه هیچ گونه تعصب و گرایشی نسبت به هیچ سبک خاصی نداشت ، روشی را که در مکتب خود تدریس می کرد به عنوان راه و روش کاراته یا کاراته دو نامگذاری نموده بود. کانچو شیرزاد با مشاهده فیلم اولین دوره مسابقات سبک کیوکوشین کاراته که در سال 1975 تحت عنوان « بزرگان کاراته » معروف شده بود با استاد اعظم ماسوتاتسو اویاما بنیانگذار کیوکوشین کاراته در ژاپن آشنا شده و پس از گذراندن دوره های ویژه ( اوچی دیشی) و آزمونهای مخصوص با دریافت کمربند سیاه ( دان 3) نمایندگی سبک کیوکوشین کاراته در ایران را کسب کرد. از این پس به طور منظم حداقل سالی دوبار در اردیبهشت و آبان ماه هر سال به ژاپن سفر کرده و با سوسای اویاما تمرین می نمودند. د سال 1979 اولین تیم ملی کیوکوشین ایران را تشکیل داده و در دومین دوره مسابقات جهانی که در توکیو برگزار شد با 4 ورزشکار حضور یافتند که اعضاء این تیم عبارت بودند از 1- بهروز شیرزاد 2 – مرحوم سیامک شیرزاد 3 – خسرو شیرزاد 4- مسعود همایونپور ، هدایت این تیم نیز به عهده شخص کانچو شیرزاد بود. تا قبل از فوت سوسای که در 6 اردیبهشت 1373 (26 آوریل 1994) اتفاق افتاد به طور تنگاتنگ و صادقانه با ایشان همکاری داشتند.

ده روز پس از فوق سوسای اویاما در تاریخ 16 اردیبهشت 1373 (6 می 1994) نام مکتب کاراته خود را که در سطح کشور به طور گسترده فعالیت داشت به نام جهانی سازمان بین المللی شیرزاد کیوکوشین ( شین ذن) تغییر داده و سبک خود را به دنیا معرفی و کلیه تجربیاتش در ورزشهای رزمی را در اختیار مشتاقان کاراته حقیقی قرار داد و اکنون نیز نمایندگان این سازمان در ایران و سایر کشور های جهان به بسط و گسترش این سبک مشغولند. در کشور ایران مسئولیت این سبک به عهده شیهان انصاری می باشد. از این رو تمامی استادانی که در سبک های مختلف آزاد ( شاخه های کیوکوشین) در ایران فعالیت می کنند، یا از شاگردان ایشان و یا اینکه شاگرد شاگردان ایشان محسوب می شوند.